بوشهر در گذر زمان از جمله مناطقی بوده است که همیشه مورد نظر پادشاهان ایران بوده است، این استان بدلیل موقعیت ژئوپولتیک و استراتژیک خود همیشه به عنوان یکی از مهمترین مناطق بندری ایران بوده است. سابقه سکونت در استان بوشهر به عهد عیلامی ها و تمدن بین النهرین بر می گردد. در اوایل هزاره دوم قبل از میلاد سلسله عیلامیان بر مناطقی از ایران از جمله بوشهر حکمفرمایی می کرد و در زمان اردشیر بابکان شهر رام اردشیر در دو فرسنگی شهر بوشهر بنا نهاده شد که خرابه های آن هم اکنون بنام ریشهر معروف است.
در زمان ساسانیان شهر بندری سیراف در نزدیکی کنگان به عنوان یکی از مهمترین بنادر تجاری ایرانِ آن دوران به شمار می رفته است. کشتیرانی و بازرگانی در سیراف آنچنان رونق داشته است که بازرگانان این سامان، با چین تجارت داشته و کشتیرانان سیرافی به اسپانیا و انگلستان نیز سفر داشته اند.
در مورد بندر بوشهر نیز باید گفت که دیرینهگی بافت تاریخی بوشهر، به دوره حکومت نادرشاه افشار بر میگردد که در آن هنگام با تأسیس پایگاه دریایی نادرشاه در خور شرقی بوشهر موسوم به خور نادری، بندر بوشهر از یک روستای کوچک ماهیگیری به یک بندر مهم تبدیل گردید. «مادام دیولافوا» در سفر اول خود به بوشهر به کشتیهایی اشاره میکند که به احتمال قوی بازمانده کشتیهای نادرشاه بودهاند. ازآن تاریخ رونق و آبادانی آن ادامه یافت و در دوره زندیه به دلیل نزدیکی به پایتخت ایران در شیراز اهمیت این بندر دو چندان شد.
درسال 1254 انگلیسیها به بهانه محاصره هرات توسط سپاه محمدشاه قاجار، شهر بوشهر و جزیره خارگ را به اشغال خود درآوردند که با مقاومت آیت الله شیخ حسن آل عصفور رو به رو شدند. با وقوع جنگ جهانی اول بوشهر بار دیگر شاهد جنگ و خونریزی شد و مردم این دیار با قامتی افراشته و به رهبری شهید رئیسعلی دلواری، شهید غضنفرالسلطنه برازجانی و زایرخضرخان دشتی و... سالها با استعمارگران نبرد کرده و جلوی پیشرفت آنها را گرفتند.